نوشته هاي گلمحمدي

به چه کارت آید

که بدانی کیستم

چون که دیگر نیستم؟

تمام لحظه های من

به مثل شب سیه شده

تمام آسمان من

بدون نور مه شده 

تمام هر دو چشم من 

اسیر خاک ره شده

تمام این دلم عجیب

فقیر یک نگه شده

چند نفر خورشید را

در جهان می فهمند

یا که هر صبح به او

صبح بخیر می گویند

اما خورشید تابان!

مهربان است هرروز

مهربانتر هر روز!

هزار نکته در یک نگاه می خوانم 

از سخن گفت چشم چیزها می دانم

روزی که به من اشاره کردی گفتی 

تا وقتی که آیی منتظر می مانم

آن لحظه و آن نگاه تو یادم هست

اکنون که اسب صبر را می رانم

کجا می روند مردم بی قرار

و نام تو آرامش قلبهاست

خدایا سلام

بی تو آقا جانم

آسمان سنگین است

ابرها غم دارند

به گمانم که زمین

چیزی کم دارد

چشمانش باز است

چون کویری خسته

آسمان هم انگار

با زمین قهر گشته

رنگ زیبای خدا در شهر ما کمرنگ شده

کاش من نقاش بودم

رنگ زیبای خدا را

بر در و دیوار شهر

می کشیدم

کاش من نقاش بودم...